Zygmunt Luksemburski (15 lutego 1368 r. - 9 grudnia 1437 r.), Zwany także przez Czechów Czerwonym Lisem. Król Węgier i Chorwacji od 1387 roku, Niemiec od 1411, Czech od 1419 oraz cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego w latach 1433-1437. Był synem Karola IV i młodszym przyrodnim bratem czeskiego króla Wacława IV.
W trakcie wydarzeń z gry lud czeski uważa Zygmunta za agresora, który najechał czeskie ziemie i uwięził swojego brata Wacława IV, aby bezprawnie zdobyć tron. Pod koniec historii margrabia Jobst wyjawia jaka jest prawda. Zygmunt przybył do Czech na zaproszenie Wacława, który nie radził sobie z rządami. Wacław chciał nadal żyć w królewskim luksusie, ale pragnął pozbyć się królewskich obowiązków. Dlatego postanowił zachować koronę jednocześnie oddając rzeczywiste rządy w ręce Zygmunta. Węgierski monarcha miał własny plan, gdyż po tym jak zacznie sprawować faktyczną władzę w Czechach chciał zostać wybrany na króla i cesarza. Gdy Wacław zrozumiał, że stałby się marionetką brata, zbuntował się. Zygmunt uwięził Wacława w Wiedniu i zaczął siłą zdobywać Czechy.
Po tym jak odwrócił się od niego Jobst jego rządy w Czechach zaczęły upadać. Musiał zmagać się z buntami szlachty i jednocześnie pilnować napiętej sytuacji na Węgrzech. Margrabia morawski przekonał panów Hanusza z Lipy, Dziwisza i Radzika Kobyłę, aby wsparli go w pozbyciu się Zygmunta i przywróceniu Wacława na tron.