Srebrny Skalitz, znany również jako Srebrna Skalica lub Skalitz – zamożna osada położona w Czechach. Miejsce urodzenia się Henryka. Skalitz opierał swoje istnienie wyłącznie na bogatym podziemiu, które było pełne srebra; kopalnie były istotnie najważniejszą strukturą regionu Sasau.
W 1403 roku osada podlegała administracji Radziga Kobyli, rycerza godnego zaufania króla czeskiego Wacława IV. Jednakże, gdy ten ostatni został pokonany przez jego brata Zygmunta, armia kumańska dowodzona przez Markwarta z Ulic, jednego z poruczników Zygmunta, zaatakowała Srebrny Skalitz, podpalając go.
Zadania[]
Zadania główne[]
Interesujące miejsca[]
- Kowal
- Arena walk
- Warzywniak
- Kamień szlifierski
- Krawiec
- Tawerna
- Handlarz
Postacie[]
Wpis z kodeksu[]
Osadnictwo w okolicy dzisiejszej Srebrnej Skalicy prawdopodobnie istniało już w XIII w., ale aż do 1361 r. nie znaleziono żadnej wzmianki o tutejszym zamku. Rozwój miejscowości umożliwiło wydobycie srebra i bogactwo niedalekiego probostwa w Równej.
Zamek został wybudowany za życia Ctibora ze Skalicy i jego syna Strziżka w połowie XIV w. Kolejnymi jego właścicielami byli m.in. Jaśko ze Skalicy (ok. 1384) i Bohdal z Drahonic (1402-1403). Wacław IV przejął majątek w roku 1403 i jego zarządcą uczynił rycerza Radzika Kobyłę. Ten został jednak zmuszony do opuszczenia zamku jeszcze tego samego roku, by ochronić mieszkańców Skalicy przed armią Zygmunta. To wojska węgierskiego króla były odpowiedzialne za podpalenie wsi i królewskiej siedziby, która już nigdy potem nie została odbudowana.
W grudniu 1403 r. Wacław IV przekazał pozostałości po Skalicy szlachcicowi, Janowi Sokołowi z Lamberka. Ruiny średniowiecznego zamku wraz z fortyfikacjami zostały użyte jako materiał budowlany na kościół św. Jana Nepomucena w roku 1730. Do dziś przetrwały tylko niewielkie fragmenty bramy wjazdowej, murów i fortyfikacji.
Galeria[]
